<<Μεγάλα κέφια φαίνεται να είχε ο Τάκης Γεωργίου, γνωστός Κύπριος γυναικολόγος και συγγραφέας (αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο του) όταν έγραφε το “ΣΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΔΕΛΦΙΝΙΟΥ” (Κ.Μ.Ζαχαράκης, 2007). Μου έδωσε την εντύπωση ότι διασκέδασε πρώτα αυτός γράφοντάς το. Αχαλίνωτη φαντασία, παρωδία γνωστών λογοτεχνικών “τόπων”, αλλά και σύγχρονη ελληνική ιστορία, δοσμένα όλα σε γλώσσα γλαφυρή, σε ύφος ελκυστικό. Συχνά δεν ξέρεις αν ο συγγραφέας μιλάει σοβαρά ή παίζει με τους αναγνώστες του. Μνήμες από “Ροβινσώνα”, “Νησί των θησαυρών”, “Κόμη Μοντεχρήστο” κ. ά., ιστορίες της ελληνικής χούντας και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αμερικανικά κοινόβια και ιατρικές αντιζηλίες, ερωτικές σκηνές και σάτιρα, Ιάπωνες του Β΄ παγκοσμίου Πολέμου και Αμερικανοί παμπόνηροι δικηγόροι, αντάρτες του ΕΛΑΣ, βασανιστές της χούντας και (υποψιάζομαι) αυτοβιογραφικά στοιχεία, όλα συμφύρονται σε μια γραφή συνειρμική, που θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμη, αν ο συγγραφέας ήθελε να παρακολουθήσει τους ήρωές του ως τα βαθιά τους γεράματα.Το βιβλίο αρχίζει το 1959 με δύο ναυαγούς, το γιατρό Αλέξανδρο Δαδιώτη, 32 χρονών, και την εντεκάχρονη Μαρία Χασαποπούλου, που σώζονται μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα σ’ ένα άγνωστο, έρημο νησί του Ειρηνικού. Εκεί βρίσκουν παλιές εγκαταστάσεις Ιαπώνων από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κι έτσι έχουν τα πρώτα εφόδια για να επιζήσουν και να οργανώσουν τη ζωή τους. Περνούν εκεί 9 χρόνια. Η μικρή Μαρία, σαν μια νύφη που ξεπετάγεται μέσα από το κουκούλι και γίνεται χρυσαλλίδα, μεγαλώνοντας γίνεται ερωτικό ζευγάρι με το γιατρό, που τη φωνάζει πια Χρυσαλλίδα. Μετά από απίστευτες περιπέτειες, όχι μόνο σώζονται και γυρίζουν στον πολιτισμένο κόσμο, αλλά είναι και πάμπλουτοι! Φτάνουν στην Αμερική, αλλά τότε οι δρόμοι τους χωρίζουν και ο συγγραφέας ακολουθεί χωριστά τον καθένα στις περιπέτειες της ζωής του, ως το τέλος που τους ξαναφέρνει κοντά τον ένα στον άλλο, όχι όμως για πάντα. Και μια πρωτοτυπία στο τέλος: Ο συγγραφέας δίνει δυο εκδοχές (δεν θα τις πω). Ο αναγνώστης διαλέγει και παίρνει όποια προτιμά!
Το χάρηκα το βιβλίο του γιατρού. Την παρωδία του, τη σάτιρά του, τις ωραίες θαλασσινές περιγραφές του, τις απίθανες ερωτικές σκηνές (με την πρωτότυπη λέξη “λαγνοπραξίες” τις αποδίδει), τα λογοπαίγνιά του. Δείγμα της περιγραφικής του ικανότητας είναι μια εξαιρετική σκηνή (σ. 272) όπου ο γιατρός Δαδιώτης καθώς κι ένας ερημίτης τον οποίο συναντά χρόνια αργότερα σ’ ένα άλλο ερημικό νησί, χρορεύουν ζεϊμπέκικο. Είναι μια τέλεια απόδοση με το λόγο αυτού του ιδιότυπου χορού.
Κάποιες κυπριακές γλωσσικές ιδιορρυθμίες, όπως “ταψάκι” αντί “τασάκι”, ή “τα ψάρια λαχταρούν” αντί “σπαρταρούν”, ή πραγματολογικά σφάλματα, ημερομηνίες και χρονολογήσεις θα ‘πρεπε να προσεχθούν περισσότερο. Υπάρχουν ακόμη αρκετές τυπογραφικές αβλεψίες που ασφαλώς δεν βαρύνουν το συγγραφέα.
Γενικά το βιβλίο του Τάκη Γεωργίου είναι ένα ευχάριστο, διασκεδαστικό ανάγνωσμα για όποιον μπορεί να ξεφύγει από τη “λογική” της καθημερινότητας και να ακολουθήσει την οργιώδη φαντασία του γιατρού>>.
Άρθρο από το Ιστολόγιο http://anagnostria.blogspot.com/2007/10/blog-post_22.html
