“…Ως μυθιστοριογράφος η Γεωργία Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου παρουσιάζεται για πρώτη φορά, με την Μαλλούσα, μυθιστόρημα επιφανειακά ερωτικό, αλλά στο βάθος του του κοινωνικοψυχολογικό, με απόπειρες και φιλοσοφικής των πραγμάτων προσέγγισης. Θέμα

ανάγνωσης, θέμα ικανότητας του αναγνώστη να διεισδύει, μέσα και πίσω από τα περιγραφόμενα και αποκαλυπτόμενα και επιφαινόμενα στα “κρυπτά” της αφήγησης, στο ψυχισμό των ηρώων, στη πολυσημία λέξεων και φράσεων. Ο επαρκής αναγνώστης θ αχαρεί μια τρυφερότητα αισθημάτων, που όλοι έχουμε ανάγκη και αποζητάμε, μια αισθαντικότητα δυσεύρετη στην εποχή μας, το τολμηρό και αισθησιακό, που όμωςπουθενά και ποτέ δεν ξεπέφτει στο εύκολο και χυδαίο. Θα απολαύσει, προπαντός, μια γλώσσα φυσική και ταυτόχρονα πλούσια, ένα ύφος λαγαρό και ανεπιτήδευτο και γι αυατό, θα υποστήριζα, γοητευτικό, συχνά ποιητικό – μην ξεχνάμε οτι η μυθιστοριογράφος είναι πρωτογενώς ποιήτρια…”.

9/4/2005 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ, του Γ. Βλάση

“…η Γεωργία Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου – φαίνεται να έχει κατακτήσει δικαιωματικά τον τίτλο “η ποιήτρια της Τρίπολης“, με όλες τις ενστάσεις ή τα ψυθιριστά σχόλια που μπορεί, στην ελληνική πραγματικότητα, ο ανωτέρω χαρακτηρισμός να προκαλέσει. Δεν απεφάνθη, πάντως, για πολλές του στίχου ιέρειες ο προσφάτως αποδημήσας, μεγάλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός Τάσος Αθανασιάδης ότι: “οι στίχοι τη ςείναι κελαηδισμοί αηδονιού“. Και ο δικός μας Ηλίας Σιμόπουλος δεν δίστασε να γράψει ότι: “η ποίησή της είναι ύμνος στον έρωτα, ένα τρυφερό ελεγείο γεμάτο ευγένεια και λυρικό πάθος“… Βαθιά ερωτική η ποίησή της, έχει ως βασικά θέματα της την ανθρώπινη μοναξιά, την σκληρότητα των καιρών μας, την μοίρα των ευαίσθητων, την γυναίκα, τον Έρωτα, προπαντός, σαν δύναμη ζωοποιό, γεγονός καθημερινό αλλά και διαχρονικά ζητούμενο σκληρό και γυμνό και σύγκαιρα ιδεατό και πανώριο…”.

10/12/06 ΑΡΚΑΔΙΚΑ ΝΕΑ, του Γ. Βλάση