“…Κι εγώ νοερά να προσπαθώ να ξεφύγω από τη φυλακή μου, μια φυλακή που μου είχαν επιβάλει, χωρίς να ξέρω το γιατί.
`Ετσι ευχόμουν να ήμουν ψάρι…να γλιστρούσα τώρα, τούτη τη στιγμή και να έφευγα. `Ετσι, θα άφηνα πίσω μου ό,τι με τυραννούσε…”
Πόσες μάχες, άραγε, μπορεί να δώσει με τους δαίμονές του ένας άνθρωπος για να κρατηθεί ζωντανός και όρθιος;
Τι μπορεί να βοηθήσει μια τρυφερή παιδική ψυχή που βιώνει την αδιαφορία και την προδοσία για να βγει απ` το σκοτάδι στο φως;
Πόσο χρόνο και δύναμη χρειάζεται ν`αφήσει πίσω τα φαντάσματα, να προχωρήσει, να συγχωρήσει, να μη χάσει ότι πιο όμορφο
ανακαλύπτει;
…Υπάρχει τελικά ο από μηχανής Θεός;