Διηγήματα πεζής και έφιππης φαντασίας
Κρίμα είναι, και πόνος μεγάλος, να κρύβεσαι πίσω απότην ψεύτικη μάσκα ενός φανταστικού εαυτού, γιατίφοβάσαι ν’ αγαπήσεις τον ΑΛΛΟΝ, που τελικά είσαι εσύ!…Η κίνηση του βέλους είναι πάντα προς τα εμπρός. Εμείς,που κάποτε αναπαυόμασταν στην φαρέτρα της αγνωσίας καιτης ανυπαρξίας, αποτελούμε τώρα τα βέλη του Χρόνου.Έτσι λοιπόν, καθώς είμαστε αναγκασμένοι να κινούμαστεπάντα προς τα εμπρός, αφήνουμε ένα κομμάτι της ενέργειάςμας στο παρελθόν, και μ΄αυτόν τον τρόπο μειώνεταισυνεχώς η ενέργεια που διαθέτουμε μέχρι να λειώσουμεστην φθορά και να επιστρέψουμε στην ανυπαρξία. `Ισως,όμως, η ενέργεια από το παρελθόν να επιστρέφει σ’ εμάςμέσω ενός άλλου συστήματος δύναμης, γιατί, όπως είπα, ηενέργεια δεν χάνεται αλλά «αποθηκεύεται» σ’ έναπαράλληλο σύμπαν, και τότε χαρακτηρίζουμε την ενέργειααυτή σαν το απόλυτο κακό ή το απόλυτο καλό…